Linda Adams | All The Things We Cannot See
לינדה אדמס | סמוי מעין
ليندا آدامز | مخفي عن الأنظار
Artist:
Feb
2025
Northern Gallery
Curator: Yaniv Shapira
לינדה אדמס: סמוי מעין
אֵין לִרְאוֹת אֶת הַדְּבָרִים הֵיטֵב אֶלָּא בַּלֵּב בִּלְבַד. כִּי הַדָּבָר הֶחָשׁוּב בֶּאֱמֶת סָמוּי מִן הָעַיִן.
– אנטואן דה סנט-אכזופרי, הנסיך הקטן, פרק 21
המבט שלי משוטט על פני הציורים של לינדה אדמס. אני מנסה להיאחז, והם חומקים; אני עוקב אחר המבט הסוקר והחוקר שלה – מעלה, מטה, פנימה והחוצה – וכשנדמה לי שהדבקתי אותו, גם הוא חומק. מבט רודף מבט.
בחלל הסטודיו החדש שאליו אדמס נכנסה לפני מספר חודשים מונח צמד העבודות כניסה ויציאה. מתוארת בהן אותה דלת משני צידיה. בכניסה היא נראית מבחוץ בגוונים בהירים, מוארת באור טבעי, מוקפת בחלונות מסורגים שכמו סוגרים עליה אבל פתוחה לרווחה ומאפשרת הצצה לחלל המרווח שמעבר לה; ביציאה נקודת המבט הפוכה – אותה חזית בגוונים כהים שמבליטים מהפנים החוצה אור בוהק שבוקע מתוך פתח הדלת והחלונות.
גרמי מדרגות משמשים גם הם נדבך במיפוי המרחב על פי אדמס. העבודה השתקפות במדרגות האניגמטית מאירה את סביבת הסטודיו הן כמקום ממשי והן כמרחב מופשט של משטחים באפור, בירוק ובאוקר. נקודת המבט מופנית מטה, ואת צידו הימני של גרם המדרגות מכתימה צללית מוארכת. האם זה דיוקן של האמנית כנוכחת נעדרת? צללית דומה מופיעה גם בעבודות אחרות, והמבט כלפי מטה מופיע שוב בעבודה חדר מדרגות. לקומפוזיציה הזוויתית בין המעקה, הקיר והרצפות מתוספים היטלי צל ממנורת התקרה, וכתם רבוע, שחור, כבולען של תודעה. בציור עלייה לסוהו המבט שוב מופנה כלפי מעלה, והיחסים הקומפוזיציוניים הם בין מעקה העץ, גרם המדרגות והחלון הקשתי המסורג.
אדמס מעמתת בין כניסה ליציאה, בין פנים לחוץ, בין אור לצל, וההיפוכים משמשים פתח לעולמה הציורי. כאלה הם גם המתחים הדיאלקטיים שבין מוכר למנוכר, בין גלוי לסמוי, בין ממשות לדמיון. וכשהמוכר מתרחק לעבר המופשט, את התבנית הארכיטקטונית אפשר להבין גם כשיקוף של מצב תודעתי.
עבודות מסדרה אחרת, סמוי מהעין (שאינה מופיעה בתערוכה), ילדה ישנה, מסיבת לילה, מה שמתפרץ בלילה, כמו נלקחו מעולם סוריאליסטי של שינה וחלום. מופיעים בהן יצורים דמיוניים, עופות וצמחים שאדמס רואה בהם מייצגים של השגחה. "אני מנסה להיות קשובה לאנרגיות של המקום כביטוי לחיים נסתרים. אני מחפשת דימויים שירגישו ארכיטיפיים, שיבטאו את האנרגיה של החלל", היא אומרת, ומוסיפה, "אני מדמיינת את הסטודיו בלילה, ומרגישה שיש לו חיים משלו". ואכן, בציורים האלה הסטודיו משיל את המבע החמור, את הצורות הגיאומטריות ואת פלטת הצבעים הקודרת. הוא כמו מתעורר לחיים, מתמסר למרחב משוחרר ולחוסר שליטה, ואדמס חוזרת להיות ילדה שבחלומה המציאות היא דמיון, לא פחות מאשר הדמיון הוא מציאות.
יניב שפירא
Linda Adams: All the Things We Cannot See
Curator: Yaniv Shapira
The exhibition Linda Adams: All the Things We Cannot See is dedicated to paintings from Adams recent works, that depict empty introspections as well as scenes shrouded in mystery.
From the Exhibition Text:
The works Entering and Leaving hang in the new studio space Adams recently moved into. They depict the same door from both points of view. In Entering it is seen from the outside, in light tones, illuminated by natural light, surrounded by barred windows that seem to enclose it. Yet it stands wide open, allowing a glimpse into the spacious area beyond. In Leaving the viewpoint is reversed—the same facade is depicted in dark tones that highlight, from the inside out, a bright light emanating from the doorway and windows.
Adams confronts entrance with exit, interior with exterior, light with shadow, and these reversals are a gateway to her pictorial world. This also reflects the dialectical tensions between the familiar and the alienated, the revealed and the hidden, and between reality and imagination. When the familiar recedes toward the abstract, the architectural pattern can also be seen as a reflection of a state of consciousness.
Works from another series, All the Things You Cannot See, Sleeping Girl, Night Party, and Things That Go Bump in the Night, seem to emerge from a surrealistic realm of sleep and dreams. They depict imaginary creatures, birds, and plants that Adams regards as symbols of providence. “I try to be attentive to the energies of the place as an expression of a hidden life. I search for images that feel archetypal, and express the energy of the space,” she says, adding, “I imagine the studio at night and feel it has a life of its own.” Indeed, in these paintings, the studio releases its austere expression, geometric forms, and muted color palette. It appears to come alive, yielding to boundless space and a sense of abandonment, and Adams returns to being a child who perceives that, in her dreams, reality is imagination, no less than imagination is reality.
ليندا آدامز | مخفي عن الأنظار
القيّم: يانيف شابيرا
معرض "ليندا آدامز: مخفي عن الأنظار" مخصص لدورة من اللوحات من الفترة الأخيرة التي تصور التصميمات الداخلية الفارغة، وزوايا الاستوديو، والمشاهد الشبيهة بالأحلام التي يكتنفها الغموض.
من النص المرافق للمعرض:
في مساحة الاستوديو الجديدة التي انتقلت إليها آدمز قبل بضعة أشهر، يقع زوج الأعمال الفنية دخول وخروج. ويظهر نفس الباب على كلا الجانبين. عند المدخل، يظهر من الخارج بألوان فاتحة، مضاءة بالضوء الطبيعي، ومحاطة بنوافذ مقفلة تبدو وكأنها تغلق عليه، لكنها مفتوحة على مصراعيها وتسمح بإلقاء نظرة خاطفة على المساحة الواسعة خلفه؛ عند الخروج، يكون المنظور معكوسًا - نفس الواجهة بألوان داكنة تعكس ضوءًا ساطعًا من الداخل يخرج من المدخل والنوافذ.
تتباين آدامز بين الدخول والخروج، والداخل والخارج، والضوء والظل، وتعمل الانعكاسات كنقطة انفتاح على عالمها التصويري. وهذه هي أيضًا التوترات الجدلية بين المألوف والمغترب، وبين المرئي والخفي، وبين الواقع والخيال. وبينما يبتعد المألوف عن التجريد، يمكن فهم النمط المعماري أيضًا باعتباره انعكاسًا لحالة من الوعي.
أعمال من سلسلة أخرى، مخفية عن الأنظار، فتاة نائمة، حفلة ليلية، ما يندلع في الليل، وكأنها مأخوذة من عالم سريالي من النوم والأحلام. إنها تتميز بمخلوقات خيالية وطيور ونباتات تراها آدامز بمثابة تمثيل للعناية الإلهية. أحاول أن أكون منتبهة لطاقات المكان كتعبير عن حياة خفية. أبحث عن صور تبدو نموذجية، تعبر عن طاقة المكان، كما تقول. وتضيف: "أتخيل الاستوديو ليلاً، فأشعر أنه يتمتع بحياة خاصة به". في الواقع، في هذه اللوحات، يتخلى الاستوديو عن التعبير الحاد، والأشكال الهندسية، ولوحة الألوان القاتمة. كأنه يعود إلى الحياة مستسلمًا لمساحة حرة وانعدام السيطرة، وتعود آدمز إلى كونها فتاة في حلمها يكون الواقع خيالاً، لا يقل الخيال عن الواقع.